Suplement - Stan wojenny (cz. 23)

11. Henryka Krzywonos - była jednym z sygnatariuszy porozumień gdańskich. Dla motorniczej Henryki Krzywonos stan wojenny miał tragiczne skutki. Tak to opisała:

 

"(...) ZOMO wtargnęło do mojego domu. Zachowywali się strasznie! Niszczyli sprzęty domowe, meble, wyrzucili całe jedzenie na podłogę i je podeptali. Niestety wpadłam! Znaleźli u mnie wałek drukarski. Dowodzący zomowiec zapytał mnie "Co to jest?" A ja mu na to, że wałek do ciasta! Ku mojemu zdziwieniu nie wziął go, tylko wyszedł z resztą załogi.

 

Wiedziałam, jednak, że muszę coś z tym drukarskim wałkiem szybko zrobić. Wezwałam mojego kolegę, żeby zabrał ten wałek i gdzieś ukrył. Zrobił to. Dosłownie chwilę po tym jak ode mnie wyszedł, wpadło znowu ZOMO. Ten dowodzący na mnie ryknął: "Gdzie ten wałek, dawaj go!" Poszłam do kuchni i przyniosłam mu zwykły, drewniany wałek do ciasta. To ich rozwścieczyło. Zaczęli mnie strasznie bić i kopać po całym ciele. Zostałam bardzo dotkliwie pobita, w wyniku czego - niestety - poroniłam ciążę. A wszystko przez głupi wałek!

 

Dodatkowo dostałam zakaz opuszczania Gdańska i zakaz pracy w PRL-u. Nie zamierzałam jednak stosować się do tego zakazu, byłam wycieńczona i załamana. Miałam wszystkiego dość. Uciekłam z Gdańska. Przez następnych kilka miesięcy ukrywałam się, najpierw w małej wsi nad Zalewem Wiślanym, a potem w Szczecinie. Chorowałam, po tym pobiciu wyskoczył mi jakiś okropny guz. Lekarze podejrzewali, że to może być rak. Byłam już krańcowo wyczerpana i zrozpaczona, myślałam, że niedługo umrę. Na szczęście do dzisiaj jakoś żyję.

 

Do Gdańska wróciłam dopiero w 1986 roku. Trzy lata później komuna upadła, a ja teraz w Gdańsku prowadzę z powodzeniem rodzinny dom dziecka." (sts, Henryka Krzywonos-Strycharska, str. 87-88)

 

Aż trudno uwierzyć, że to ta sama osoba, która później z pomocą Gazety Wyborczej Michnika i filmu Wajdy i Gawłowskiego „Wałęsa – człowiek z nadziei” próbowała przejąć strajkowe zasługi Anny Walentynowicz i wymazać bohaterkę Solidarności z historii.

 

11a. Śmierć Grzegorza Przemyka – został zamordowany przez milicjantów  w maju 1983 r. tuż przed odwołaniem stanu wojennego.