3. Kłamstwa i złodziejstwo po 1989 r. (cd)
b) Akwen
W 1992 r. prowadziłem rachunkowość jednej ze spółek NSZZ Solidarność. Spółka cienko przędła, wobec czego postanowiła wprowadzić plan cięcia kosztów, których elementem było zmniejszenie mojego wynagrodzenia. Nie zgodziłem się, więc dali mi wypowiedzenie na koniec listopada. Przekonywałem, że to bez sensu, bo rok obrotowy zamykany jest na koniec grudnia, więc to jest logiczny koniec zakończenia współpracy, ale uparli się.
Siedziba Spółki mieściła się na
Wałach Piastowskich 24, w tym samym budynku, w którym miał siedzibę Związek.
Działacze związkowi (niższego szczebla) byli rozgoryczeni tym, że esbecy mają
się świetnie (tu jako przykład podawali Edwina Myszka, wtedy właściciela
drukarni), a oni ledwo wiążą koniec z końcem.
c) Balcerowicz musi odejść
Leszek Balcerowicz działał w Solidarności 1980-1981 r. jako ekspert tzw. Sieci przodujących zakładów (mogę się pomylić w nazwie), której zadaniem było przygotowanie reformy gospodarczej w Polsce. Jego imię i nazwisko figuruje na niektórych komunikatach Sieci.
W 1989 r. najważniejszym zadaniem było zahamowanie hiperinflacji. Balcerowicz zrobił to w prosty sposób: wprowadzenie stałego kursu wymiany dolara USA w złotówkach spowodował, że dolar stał się gwarantem interesów prowadzonych w Polsce, wartości złotówki i wysokości cen.
Podobny manewr wykonywało szereg rządów w Europie przed przyjęciem euro, np. Estonia. Stały współczynnik wymiany swojej waluty na euro wprowadziło Kosowo, które nie należy do UE.
Oprocentowanie dolara w USA było znacznie niższe niż oprocentowanie złotego w Polsce, więc bankierzy ze Stanów Zjednoczonych wzbogacili się o kilka milionów dolarów USD wymieniając je w Polsce. Na ile to był element planu Balcerowicza, tego nie wiem, ale w jakiś sposób musiał on gwarantować utrzymanie stałego kursu wymiany.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz